Communiqué Numero Zero
We zijn post, we zijn autonoom, we zijn anarchisten, we zijn communisten, we doen humanitair werk in Oekraïne, we achtervolgen de rellen, we zijn brute feministen en letten op elkaar, op zoek naar de waarheid en toch gedesoriënteerd, we strijden in onze buurten en zoeken naar elke gelegenheid om een steen te gooien. Wij komen uit de solidariteitsbeweging met Latijns-Amerika, uit de huisvestingsbewegingen van de jaren 80, de uit uitlopers van de Antifa van de jaren 2000, uit de globaliseringsbeweging en tenslotte uit het heden, dat nog geen naam heeft. We willen alles en niets.
(Duitse origineel bij Sūnzǐ Bīngfǎ, vertaling globalinfo.nl die best meer donateurs wil, english translation here)
Het duurde lang voordat we elkaar vonden. De redenen daarvoor waren zeker de twee jaar van pandemisch isolement, maar uiteindelijk en vooral omdat we elkaar niet kenden, omdat we ons politiek en ideologisch in andere delen van het linkse mozaïek bevonden. Pas toen dit mozaïek tijdens de pandemie versplinterde, kregen we de vrijheid die we nodig hadden om het weer in elkaar te zetten. We kwamen dus voor het eerst samen uit verschillende steden (Wuppertal, Münster, Berlijn, Düsseldorf, Bielefeld, Frankfurt) en hebben een flinke dag lang gediscussieerd.
In dit opzicht staan we nog maar aan het begin. Deze tekst getuigt van dit begin, aangezien hij aanvankelijk “slechts” de kritiek en de ontevredenheid toont van waaruit wij samenkwamen en slechts voorzichtig hint naar waar de reis heen zou kunnen gaan.
We richten ons tot jullie. Jullie die ook onvrede voelen, die merken dat er iets mis is in de wereld en in wat sommigen nog steeds links noemen. Wij richten ons tot hen die nog willen nadenken, die op zoek zijn naar oriëntatie en deze niet kunnen vinden in het oude vertrouwde. We spreken je aan omdat we hetzelfde voelen.
Wij zijn samengekomen als verwarde en geïsoleerde zielen, verschoppelingen en verlaters van onze vroegere politieke huizen. Wij kunnen jullie geen analyse van de wereld bieden, laat staan een strategisch voorstel van wat te doen. Wat we wel kunnen doen, is een willekeurige maar samenhangende lijst van opvattingen met jullie delen die naar onze overtuiging de noodzakelijke breuk met deze wereld markeren.
*) De wereld is aan het vergaan. De Groenen proberen in hun dwangmatige goedgehumeurdheid dit verval te stoppen of te genezen met aloë vera. De fascisten proberen de aftakelende wereld nieuw leven in te blazen met necromanten van familie, vaderland en christendom. De oude kapitalisten gaan gewoon door. En links, in zijn onovertroffen wijsheid van de en-en-dialectiek, probeert ook de necromantie van concepten uit de 19e en 20e eeuw, eveneens met een snufje aloë vera in de vermeende toverdrank die hen het gevoel geeft vooruit te gaan. Zelfs de discipelen van Andreas Malm brengen hulde aan een moedeloos Leninisme dat de machtsgreep bagatelliseert in kwesties van militantie en druk om te handelen. Gramsci en Lenin zouden zich omdraaien in hun graf.
*) Wij staan met stomheid geslagen voor wat zich vandaag revolutionaire politiek noemt, maar slechts een hoop overgebleven puin is van links-sociaal-democratische politiek, die rancuneus op de FDP afstormt, nog steeds niet over het verraad van de SPD in 1914 heen is, en niet beseft dat de Groenen zich als welkome idioten aan hun zijde hebben geschaard om hun project van het groene kapitalisme comfortabel en zonder al teveel ophef te consolideren: Geen project van “greenwashing”, waarbij alleen het oude wordt overgeschilderd met nieuwe verf, maar een project van kapitalistische vernieuwing, dat voorlopig “Groen Fascisme” kan worden genoemd, gezien ons eigen onvermogen om de nieuwe wereld in zijn geheel te begrijpen, en dat het kapitalisme te lang in zijn crisistoestand kan stabiliseren: De noodtoestand die propagandistisch klimaatnoodtoestand wordt genoemd, sociale controle door onderdrukking en vernietiging van het sociale in naam van preventie, groen kolonialisme in de lithiumvelden van Latijns-Amerika, de zonneparken van de uitgestrekte Afrikaanse woestijn, de waterstofcentrales aan de kusten en de gaten voor zeldzame aardmetalen op elke hoek van deze planeet. Truman Bullerbü (**) Show en Madmax. Elke windmolen, elke elektrische auto, elke biologische supermarkt, elke vergroening van onze gevangenissen die anderen steden aanl;everen, is een uiting van deze Bullerbü. Elk van zijn ontwerpelementen, betekent de dood op een andere plaats in de wereld, zorgvuldig voor ons verborgen met muren en prikkeldraad, met Netflix en smartwatches, met uitbreiding van het openbaar vervoer, vergroening van trottoirs en regenwateropvangstations.
*) Wij walgen van de moraal, het paternalisme, het piëtisme, dat op ons neerkomt in Dolby Surround en Richard Wagner pathos, en van ons onthouding en het in stand houden van eigendom eist, discipline en razernij, bescheidenheid en verkwisting. Die ons vertelt dat je je handen vuil moet maken om iets te bereiken, die ons verlossing in het kwaad belooft, als het maar met buikpijn gepaard gaat. Ook hier lijkt radicaal- en bewegings-links op geheel andere en toch identieke wijze op het links-groen-liberale milieu van Baerbock tot Kipping, van Ramelow tot Habeck, van Campact tot interventionistische linke. We willen geen haalbaarheid, we willen geen hervormingen, we willen fundamentele verandering.
*) We kunnen niet langer tegen deze lauwe, goedgehumeurde toestand van deze wereld en van links. Overal meningen en houdingen, nergens bewustzijn en rebellie. Informatie overal, realiteit nergens. Waar linksen kansen en mogelijkheden zien, wegen naar een transformatie, waar zij zeggen “desondanks en tenminste”, zien wij alleen maar afhaakprogramma’s voor diezelfde linksen, tranquillizers en feel-good oases van geheime wanhoop over de omstandigheden in de wereld.
*) We walgen nu van de begrippen solidariteit en verantwoordelijkheid. Zij zijn immers het stigma van Duits links, dat zich in 2019 in ganzenpas bij de regerende Coronapolitiek heeft aangesloten. Net zoals ze er nu toe dienen om een oorlog te legitimeren. Met pijn in ons hart koesteren we het begrip solidariteit, in de hoop dat het nog niet dood is.
*) Over de ontwrichtingen tijdens de twee pandemiejaren is eigenlijk alles al gezegd en toch is het een belangrijk deel van onze geschiedenis en moet het daarom vermeld worden. Naast het overduidelijke intellectuele falen van (radicaal) links, dat nauwelijks op het idee kwam om de vraag van links zelf te stellen, namelijk “Hoe ziet een goed leven voor iedereen eruit?”, maar zich richtte op puur overleven, d.w.z. het vervangen van politiek door nihilisme, kan men ook de verwijdering van de linkse kritiek van wetenschap en internationalisme waarnemen, die zich met de snelheid van het licht voltrok. Links nestelde zich dus thuis in steriliteit, eenzaamheid en morele superioriteit of oproepen daartoe. De staat werd, alsof de marxistische debatten sinds de jaren zeventig niet hadden bestaan, de neogramsciaanse garantie voor bescherming tegen het kwade, je zou bijna zeggen ‘roofzuchtige’ kapitaal. Dus keek links (differentiatie heeft hier nauwelijks zin) verontwaardigd toe hoe daklozen buiten werden gezet, mensen moesten blijven werken, jongeren in elkaar werden geslagen of de dood in werden gejaagd en de vaccins en hun patenten, ondanks de hashtags, niet in Afrika aankwamen of de patenten niet werden opgeschort. “Er was ooit een tijd dat links en alle bevrijdingsbewegingen een andere logica volgden. Het was een logica van het leven op het spel zetten en het leven riskeren om het leven te winnen, vooral voor hen die hun leven niet op het spel konden zetten. De scheiding van de vraag naar brood enerzijds en rozen anderzijds was juist geen hier en daar vraag. Brood en rozen waren internationale stelregels!” (*1)
Of het nu gaat om de Covid pandemie of de oorlog in Oekraïne. Of het nu gaat om transseksuele wetgeving/zelfbeschikkingsrecht of intrekking van §219a: het feminisme lijkt hoogtij te vieren. Verantwoordelijkheid, waarden, gelijkheid en decriminalisering. Geen emancipatie, geen revolutie, maar toch vooruitgang, hoort men uit linkse kringen. Wat een aanfluiting voor ons als medeplichtigen en slachtoffers die zien hoe het wereldwijde patriarchaat zijn eigen positie in het kapitalisme met hand en tand verdedigt en veilig wil stellen: femicide, systematische moord op en aanvallen van queer mensen en seksuele dissidenten zijn de meest extreme resultaten. In plaats van te roepen om de staat en meer veiligheid, willen we uit de slachtofferrol stappen. Zoals we al zeiden: we zijn brute feministen(m/v) en we zorgen voor elkaar.
*) Wat ons betreft zijn noch Baerbock, noch Ricarda Lang, noch Luisa Neubauer of Katrin Henneberger feministen. Het zijn mannen die het patriarchale kapitalisme feminiseren. Die het wreder maken door het te laten lachen. Waar het patriarchale kapitalisme vroeger de doffe pijn van de vuist achterliet, laat het nu een masochistisch gevoel van voldoening achter. Ze werken ijverig mee aan het “groene fascisme”, bewust of onbewust. Ze zijn vertegenwoordigers van hun klasse. Wat ooit in de volksmond de progressieve burgermaatschappij heette te zijn, is nu de drager van de kapitalistische toekomst.
*) Oorlogen zijn niets nieuws. Wat nieuw is, is dat bijna iedereen een voorliefde heeft ontwikkeld voor de militaire logica van overwinning en nederlaag. Maar na de grote opwinding in het voorjaar is het cynisme teruggekeerd. Bijna niemand is geïnteresseerd in het beëindigen van de oorlog in Oekraïne: Van de heersers in Rusland tot Duitsland en de VS. Dit zou duidelijk moeten zijn voor iedereen die nog een paar hersenkronkels kan missen. Maar zelfs bij links lijken er nauwelijks mensen te zijn die nog willen denken: de DKP (Duitse Kommunistische Partij, vert.) heeft er geen belang bij, want anders zou zij moeten ontwaken uit haar mooie droom dat de Sovjet-Unie of de blokconfrontatie van voor de jaren negentig niet meer bestaat. Delen van radicaal links en het anarchistische milieu hebben de oorlog in Oekraïne nodig om ofwel hun terugkeer in de boezem van de natie voor te bereiden door de levering van wapens te eisen, ofwel om zich opnieuw onder te dompelen in de roze corona wereld van watten, waarin het duidelijk was wat er moest gebeuren, wie slecht was en wie goed, en waarin men niets hoefde te doen, of zelfs werd opgeroepen niets te doen. In plaats daarvan denken wij dat het helpen van de kameraden/innen in Oekraïne, of ze nu een wapen, voedsel of een medikit in handen hebben, niet betekent dat ze zich aansluiten bij de imperiale herordening van de wereld.
*) Vanwege de aanhoudende actualiteit kunnen wij niet anders dan onze solidariteit betuigen met onze strijdende vriende/innen in Rojava, die altijd hebben gestreden voor een rechtvaardiger wereld, in de steek gelaten door de rest van de wereld, en die opnieuw – ondanks al hun standvastigheid – alleen hun weg moeten gaan tegen het Turkse imperialisme en ISIS. Het klinkt misschien bijna cynisch, maar jullie bestaan, jullie strijd, betekent veel voor ons en inspireert ons. Wij zullen jullie zo goed mogelijk ondersteunen, wetende dat het beste van ons kunnen niet genoeg is. Deze inspiratie verklaart ook waarom veel jongeren over de hele wereld zich bij jullie aansluiten. Met respect, wij zien deze beslissingen als een uiting van de kracht die in jullie ideeën ligt. Tegelijkertijd is het een pijnlijke herinnering aan de toestand van radicaal links in Duitsland wanneer jonge, actiebeluste mensen meer zin en perspectief zien in aansluiting bij de gewapende strijd in een ander land dan hier te vechten.
*) Alle o zo strategische debatten waarin degene die de meeste ambivalenties, problemen, uitdagingen en valkuilen ziet, degene is die de bullshit bingo wint met “zowel als”, zijn volgens ons slechts het bewijs van een geperfectioneerde zelfafleiding van het werkelijke probleem: alles ligt op tafel, waar het om gaat is de werkelijkheid in haar radicaliteit te aanvaarden en te handelen.
Dit klotesysteem moet weg. Het gaat niet meer om vooruitgang (burgerlijk of communistisch), niet meer om het uitzetten van de koers voor een rechtvaardige toekomst. Het gaat om het stoppen van vooruitgang, om het opblazen van het spoor: Om niet langer deel te nemen aan dit systeem. Niet aan revolutionaire realpolitik, noch aan een plattelandscommune-hippie-gedoe, noch aan de meerderheidssleur. Want we leven in tijden waarin we ’s avonds gaan slapen en de volgende ochtend kan er ergens in de wereld weer een regering omver geworpen zijn. Het feit dat deze opstanden nog geen revoluties zijn geworden, betekent niet dat zij geen revoluties kunnen worden, maar het betekent ook dat zij misschien nooit echte revoluties zullen worden. Het gaat erom dat wij ons bewust worden van de mondiale situatie op onze breedtegraden, dat wij ons verhouden tot de opstanden, niet als oproerporno, maar als het onmiddellijke eigene, het eigen want mondiale potentieel, theoretisch en praktisch. De toekomst is nog ongeschreven.
*) De revolutie is noodzakelijker dan ooit, daarom is die mogelijk. En waar die des te verder weg lijkt, is het meer dan ooit nodig om die niet los te laten.
*) We willen niet langer keuze hebben, geen vrijheid, als het gaat om de keuzes en vrijheid die deze maatschappij ons biedt. De keuzes en vrijheden die ons worden geboden rotten van binnenuit en houden ons gevangen.
*) We willen communisme leven en anarchie verspreiden. Een noodzakelijke maar nog niet afdoende voorwaarde om te weten waar de reis ons brengt.
Het gaat erom ons te organiseren, een nieuw begin te durven maken. Het gaat ons niet zozeer om de volgende organisatie die structuur, aanspreekbaarheid, bemiddeling en andere management modewoorden nastreeft, maar veeleer om het organiseren van de onverzoenlijkheid met de bestaande omstandigheden in theorie en praktijk, voorbij oude zekerheden. Want ook al is het koud op het platteland, de vuren van Amon Dîn branden over de hele wereld. We weten dat andere mensen ook in deze richting denken en handelen. Daarom zijn we er zeker van dat onze paden elkaar vroeg of laat zullen kruisen. Wij zijn een factie, misschien slechts een splinter, zonder programma of vlag, wij zijn een verbeelding die zich probeert te materialiseren. Tegen alle verwachtingen in, inclusief die van onszelf.
Mensen en verbanden uit Wuppertal, Münster, Berlijn, Düsseldorf, Bielefeld, Frankfurt.
Voetnoot: *1) https://bubishi.noblogs.org/zwischen-katastrophenbesoffenheit-und-nacktem-leben-nihilismus/
(**) Voetnoot vertaler: Bullerbü: In Duitsland populaire kindertvserie uit jaren ‘60 naar het dorp uit de verhalen van Astrid Lindgren
Vuren van Amon Dîn: Zie Lord of the Rings